تیسیر خالد ، روزنامه‌نگار فلسطینی/ رؤسای پنج دانشگاه اسرائیلی هفته گذشته نامه‌ای به بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر این رژیم، ارسال کردند که در آن خواستار ورود کمک‌های انسانی به نوار غزه شدند. در این نامه که توسط رئیس مؤسسه وایزمن، پروفسور آلون هین، رئیس دانشگاه عبری، پروفسور آشر کوهن، رئیس تکنیون، پروفسور اُری سیوان، رئیس دانشگاه تل‌آویو، پروفسور آریئل بورات، و رئیس دانشگاه باز، پروفسور لئو کوری امضا شده بود، آمده است: «ما از شما درخواست می‌کنیم اجازه دهید ارتش و دیگر نیروهای امنیتی کمک‌های انسانی را به غزه وارد کنند، بدون هیچ پیوندی با پرونده اسرای فلسطینی و گروگان‌ها، تا مشکل گرسنگی شدید در غزه حل شود؛ مشکلی که به ویژه زنان، اکثراً مادران، و کودکان و نوزادان را درگیر کرده است.»
رؤسای دانشگاه‌های دیگر از امضای این نامه خودداری کردند، از جمله دانشگاه رایخمن، بار ایلان، بن گوریون، حیفا و دانشگاهی که به‌طور غیرقانونی در منطقه آرئیل در استان سلفیت کرانه باختری تأسیس شده است.
امتناع این دانشگاه‌ها از امضا، ارزش نامه را کم نمی‌کند بلکه بالعکس نشان‌دهنده آن است که جامعه اسرائیل، از جمله جامعه دانشگاهی در موضوعات داخلی خود به دو گروه تقسیم شده است؛ بین کسانی که از پیامدهای سیاست اسرائیل می‌ترسند و کسانی که از آن حمایت می‌کنند. این سیاست‌ها اسرائیل را به طور بی‌سابقه‌ای در جهان مورد اتهام قرار داده و روایت انحصاری قربانی جلوه دادن این رژیم همراه با سانسور گسترده را شکسته‌ است.
نامه همچنین اضافه می‌کند:
«به همراه کودکان نوزاد و کودکان بزرگ‌تر، ما شهروندان شاهد فاجعه از طریق تلویزیون هستیم؛ تصاویری از غزه که اکثراً نوزادانی را نشان می‌دهد که از گرسنگی رنج می‌برند و به دلیل گرسنگی و بیماری جان می‌دهند. آزادسازی گروگان‌ها بسیار مهم است و جان آن‌ها در خطر است، اما مردمی که قربانی هولوکاست در اروپا بوده‌اند، مسئولیتی ویژه و خاص بر عهده دارند تا با همه ابزارهای موجود مانع وقوع فاجعه انسانی برای مردان، زنان و کودکان بی‌گناه شوند.»
رؤسای این دانشگاه‌ها نامه خود را چنین به پایان رساندند:
«ما به بیانیه اعضای کنست از تمامی جناح‌ها در مورد فاجعه غزه می‌پیوندیم، فاجعه‌ای که با ارزش‌های روشن یهودی، اصول انسانی و از سوی دیگر با ارزش‌های دموکراتیک اسرائیل در تضاد است. ما درباره فاجعه انسانی صحبت می‌کنیم که ناشی از اقداماتی است که ممکن است به عنوان جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت تفسیر شود. این فاجعه انسانی که در گزارش‌های رسمی سازمان ملل و دیگر نهادهای بین‌المللی توصیف شده، نشان می‌دهد که نمی‌توانیم در برابر چنین فاجعه‌ای که ممکن است جبران‌ناپذیر باشد، بی‌تفاوت بمانیم.»