خطر جهانی یک رژیم یاغی
رژیم صهیونیستی طی سال‌های اخیر بارها و بارها چهره بی‌رحم و ضدانسانی خود را در غزه آشکار کرد. حملات بی‌وقفه هوایی و زمینی به اردوگاه‌ها، مدارس، بیمارستان‌ها و مراکز امدادی، جهان را با صحنه‌هایی از کشتار کودکان، زنان و سالخوردگان روبه‌رو ساخت که وجدان عمومی بشریت را جریحه‌دار کرد. بیش از ده‌ها هزار شهید و مجروح، آوارگی صدها هزار خانواده و تخریب کامل زیرساخت‌های حیاتی غزه تنها بخش کوچکی از کارنامه جنایت‌بار این رژیم است. کارشناسان حقوق بین‌الملل بارها تأکید کرده‌اند که اقدامات ارتش اسرائیل مصداق روشن «نسل‌کشی» و «جنایت علیه بشریت» است، اما حمایت کورکورانه ایالات متحده از این جنایات مانع از اقدام جدی جامعه جهانی شده است. غزه در سال‌های اخیر به نماد مقاومت و ایستادگی در برابر ماشین جنگی اسرائیل تبدیل شده است. همان‌گونه که صحنه‌های ویرانی، رنج و مظلومیت مردم غزه امروز وجدان جهانی را بیدار کرده، بسیاری از تحلیلگران می‌گویند که ادامه این روند نه‌تنها ثبات منطقه، بلکه امنیت جهانی را نیز تهدید می‌کند.
تجاوزگری فراتر از مرزها
رژیم صهیونیستی هرگز به مرزهای فلسطین اشغالی بسنده نکرده است. حملات مکرر به لبنان، تجاوز به خاک سوریه و حتی تلاش برای ایجاد ناامنی در ایران و یمن، نشان می‌دهد که این رژیم در مسیر «وحشی‌گری منطقه‌ای» گام برمی‌دارد.
تجاوزهای هوایی مکرر به ضاحیه و مناطق جنوبی بیروت، حملات به مواضع مقاومت و تلاش برای به‌کارگیری ابزار فشار علیه دولت لبنان، نشانگر سیاست تهاجمی تل‌آویو است. هدف آشکار این اقدامات، تضعیف حزب‌الله به‌عنوان بازوی اصلی مقاومت در منطقه است.
تجاوز به خاک ایران، ترور دانشمندان هسته‌ای، عملیات‌های خرابکاری و حملات سایبری نیز از جمله اقدامات رژیم صهیونیستی علیه جمهوری اسلامی بوده است. در یمن نیز رژیم جنایتکار اسرائیل بارها و بارها مردم بی‌گناه را مورد هدف قرار داده است. قطر نیز از تعرض و نفوذ اطلاعاتی رژیم صهیونیستی در امان نماند. این رژیم برخلاف پروتکل‌های بین‌المللی نه‌تنها به جلسه مذاکرات حماس حمله کرد، بلکه خاک قطر را نیز مورد تجاوز قرار داد. این اقدامات تجاوزکارانه اسرائیل سبب شده بسیاری از ناظران منطقه‌ای آن را «خطر شماره یک ثبات خاورمیانه» بخوانند.
خطر جهانی یک رژیم یاغی
مسلما اگر جامعه جهانی امروز در برابر اسرائیل قاطعانه نایستد، فردا باید شاهد گسترش شعله‌های جنگ و بحران در مقیاسی وسیع‌تر باشد. اسرائیل نه‌تنها به قوانین بین‌المللی بی‌اعتناست، بلکه آشکارا نهادهای جهانی را به تمسخر می‌گیرد. وقتی مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه تشکیل کشور مستقل فلسطین را تصویب می‌کند، تل‌آویو آن را «سیرک سیاسی» می‌خواند؛ این یعنی یک رژیم رسما در برابر اراده جهانی ایستاده و تنها با اتکا به حمایت بی‌قید و شرط آمریکا به حیات خود ادامه می‌دهد.
بر همین اساس طی ماه‌های اخیر، موجی از مخالفت‌ها با اسرائیل در عرصه‌های مختلف شکل گرفته است.
هلند اعلام کرده که در صورت حضور رژیم صهیونیستی در مسابقات فوتبال یورو ۲۰۲۶ از شرکت در این رویداد خودداری می‌کند. اسپانیا و ایرلند نیز موضع مشابهی گرفته‌اند. این تحریم‌های ورزشی، یادآور تجربه تاریخی آپارتاید آفریقای جنوبی است که سرانجام به فروپاشی آن رژیم منجر شد.
همچنین ۱۸۰۰ بازیگر و کارگردان هالیوود از جمله ستارگان سرشناسی چون خاویر باردم، اما استون، مارک رافالو، اولیویا کولمن و تیلدا سوئینتن با امضای نامه‌ای مشترک، سینمای اسرائیل را تحریم کردند. آن‌ها صریحا اعلام کردند که همکاری با نهادهای سینمایی اسرائیل به معنای مشارکت در «نسل‌کشی و آپارتاید» است. این حرکت بزرگ، ضربه‌ای جدی به تلاش‌های اسرائیل برای تطهیر چهره خون‌آلود خود در عرصه هنر و رسانه وارد کرد.
رأی قاطع مجمع عمومی سازمان ملل به تشکیل کشور مستقل فلسطین (۱۴۲ رأی موافق در برابر تنها ۱۰ رأی مخالف) نشان می‌دهد که جامعه جهانی دیگر حاضر نیست به بازی‌های تبلیغاتی اسرائیل تن دهد. این رأی در عمل به منزله طرد صهیونیسم از جامعه بین‌الملل است.
****آمریکا؛ تنها تکیه‌گاه یک رژیم منفور
در برابر این موج جهانی، تنها یک کشور همچنان بی‌چون و چرا در کنار اسرائیل ایستاده است: ایالات متحده آمریکا. واشنگتن نه‌تنها هر قطعنامه علیه اسرائیل را در شورای امنیت وتو می‌کند، بلکه هرگونه اقدام جهانی برای تحقق صلح عادلانه را «تبلیغات» می‌خواند. نمایندگان آمریکا در سازمان ملل آشکارا اعلام کردند که قطعنامه مجمع عمومی درباره فلسطین را وتو خواهند کرد.
این حمایت مطلق نشان می‌دهد که اسرائیل بدون آمریکا قادر به ادامه حیات سیاسی، نظامی و حتی اقتصادی خود نیست. حتی رسانه‌های غربی نیز امروز اذعان دارند که اسرائیل در اوج انزواست و تنها «حامی یاغی‌گری» آن، ایالات متحده است؛ کشوری که خود در بسیاری از نقاط جهان به‌عنوان عامل اصلی جنگ‌ها و بی‌ثباتی شناخته می‌شود.
اسرائیل، تنها و مطرود
رژیم صهیونیستی امروز بیش از هر زمان دیگری در تنگنای انزوای بین‌المللی قرار دارد. از تحریم‌های ورزشی و فرهنگی گرفته تا قطعنامه‌های سیاسی، همه حاکی از این واقعیت است که جهان دیگر نمی‌خواهد بهای جنایات تل‌آویو را بپردازد. بااین‌حال، حمایت بی‌قید و شرط آمریکا همچون سرم حیاتی، رژیم اشغالگر را زنده نگه داشته است.
اگرچه واشنگتن همچنان تلاش می‌کند با وتوهای پی‌درپی و تبلیغات رسانه‌ای، اسرائیل را در صحنه جهانی نگه دارد، اما روند فروپاشی مشروعیت این رژیم آغاز شده است. تاریخ نشان داده است که هیچ رژیم آپارتایدی با اتکای صرف به یک قدرت خارجی دوام نخواهد آورد. اسرائیل نیز در این مسیر سرنوشت محتومی جز سقوط ندارد.
بنی‌اسرائیل، صهیونیسم و تهدید جهانی
با توجه به استمرار و افزایش جنایات اسرائیل به نظر می‌رسد حاکمان کشورهای اسلامی نیز باید دست از انفعال برداشته و اقدامی قاطع داشته باشند.
در همین راستا علی لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی با انتشار متنی در فضای مجازی تأکید کرد که تشکیل اجلاس کنفرانس اسلامی پر از سخنرانی و بدون نتیجه عملی (همانند نشست شورای امنیت) مساوی است با سفارش تجاوز جدید به رژیم صهیونیستی! حداقل علیه دیوانگی این رژیم «ستاد عملیات مشترک» تشکیل دهید. لاریجانی ادامه داد که همین تصمیم ارباب این رژیم را بسی نگران می‌کند تا برای ایجاد صلح جهانی و جایزه نوبل! دستپاچه، اوامر خود به رژیم صهیونیستی را تغییر دهد. دبیر شورای عالی امنیت ملی خطاب به کشورهای اسلامی، عنوان کرد: برای مسلمانان گرسنه و مظلوم فلسطینی که کاری نکردید، حداقل برای جلوگیری از نابودی خودتان تصمیم مختصری بگیرید!
این هشدار قرآنی صرفا یک روایت تاریخی نیست، بلکه بیانگر یک «الگوی رفتاری» است که در طول تاریخ تکرار شده و امروز در قالب تفکر صهیونیسم معاصر و رژیم اشغالگر قدس جلوه‌گر است.
نویسنده متن حاضر با ارجاع به قرآن و سنت و نیز تجربه تاریخی پیامبران و ملت‌ها، بر این نکته تأکید دارد که نباید با ساده‌لوحی نسبت به بنی‌اسرائیل و تجمیع خلقیات و رفتارهای ویژه آنان برخورد کرد. مطالعه عمیق ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری آنان، نه‌تنها برای مسلمانان، بلکه برای همه فرهنگ‌ها و ملت‌ها عبرت‌آموز است.
جایگاه بنی‌اسرائیل در قرآن و روایات
قرآن کریم در آیات متعدد، سرگذشت بنی‌اسرائیل را بیان کرده است. از توطئه قتل یوسف و آزار پدرشان یعقوب نبی (ع)؛ تا پیامبرکشی و لجاجت در برابر معجزات الهی، از گوساله‌پرستی پس از غیبت موسی (ع)؛ تا سرگردانی چهل‌ساله در بیابان به‌عنوان جریمه سرپیچی از فرمان الهی.
این‌ها همه نشان می‌دهد که ایمان بنی‌اسرائیل لرزان و اعتقادشان سست بود و حتی در برابر بزرگ‌ترین الطاف الهی، ناسپاسی و عصیان کردند. به همین دلیل است که قرآن از «مسخ» و «ذلت و مسکنت» به‌عنوان مجازات تاریخی این قوم یاد می‌کند.
از بنی‌اسرائیل تا صهیونیسم مدرن
یکی از خطاهای رایج، یکسان گرفتن تمام یهودیان با صهیونیست‌هاست. درحالی‌که بسیاری از یهودیان، به‌ویژه یهودیان مذهبی و ضدصهیونیست، با این تفکر مخالف‌اند. صهیونیسم یک ایدئولوژی سیاسی - نژادی است که از دل یهودیت سربرآورد، اما در دنیای مدرن توانست متحد سیاسی درست کند.
ویژگی صهیونیسم همان است که قرآن در وصف بنی‌اسرائیل بیان کرده: تحریف، ربا، نژادپرستی، افسادگری، لجاجت، بهانه‌جویی و خشونت‌ورزی. با این تفاوت که امروز این خصوصیات در قالب یک رژیم سیاسی - نظامی متجلی شده و به پشتوانه قدرت رسانه، اقتصاد و حمایت غرب، به تهدیدی برای جهان تبدیل شده است.
چرا غرب از اسرائیل حمایت کرد؟
یکی از دلایل حمایت قدرت‌های غربی از اسرائیل، در واقع «دفع مزمن مشکلات یهودیان» از کشورهای خودشان بوده است؛ یعنی اخراج محترمانه یک تهدید داخلی و برون‌ریزی آن به خاورمیانه.
امام خمینی(ره) نیز رژیم صهیونیستی را «غده سرطانی» معرفی کرد. تشبیهی دقیق که نشان می‌دهد موجودیت اسرائیل نه یک دولت عادی، بلکه یک پیکر ناسالم و مهاجم است که بقای آن، بافت طبیعی منطقه و جهان را به خطر می‌اندازد.
صهیونیسم؛ پادگان نه دولت
اسرائیل بیشتر یک «پادگان نظامی» است نه یک کشور با هویت ملی. مهاجران یهودی از نقاط مختلف دنیا، با زبان‌ها و فرهنگ‌های متفاوت، تنها بر اساس ایدئولوژی صهیونیسم گرد هم آورده شدند. آنان نه گذشته مشترکی دارند، نه فرهنگ یکپارچه‌ای و نه حتی زبان واحدی که بتواند هویت ملی بسازد.
این همان تجربه «استعمار سفید» است که در آمریکا رخ داد و اکنون در سرزمین‌های اشغالی تکرار شده است: کوچ اجباری، اخراج و نسل‌کشی ساکنان اصلی و جعل تاریخ برای مشروعیت‌بخشی به اشغال.
بیش از یک سال و نیم از «طوفان‌الاقصی» گذشته و رژیم صهیونیستی با محاصره، قحطی، تشنگی و کشتار دسته‌جمعی، در غزه دست به نسل‌کشی زده است. این‌بار حتی کشورهای اروپایی و متحدان قدیمی اسرائیل نیز ناچار شدند علیه این جنایات موضع‌گیری کنند.
به رسمیت شناختن دولت فلسطین توسط برخی کشورهای اروپایی، محکومیت نسل‌کشی در مجامع بین‌المللی و طرح تحریم تسلیحاتی اسرائیل در شورای امنیت (هرچند بارها با وتوی آمریکا متوقف شد) همه نشانگر انزوای جهانی رژیم صهیونیستی است. حتی اگر این تصمیمات ضمانت اجرایی نداشته باشد، باز هم نشانه‌ای از تغییر افکار عمومی جهان است.
اسرائیل؛ تهدیدی برای همه بشریت
امروز اسرائیل تنها دشمن مسلمانان نیست. این رژیم حتی یهودیان مخالف صهیونیسم، مسیحیان فلسطینی، فعالان حقوق بشری و حتی نخست‌وزیران سابق خود همچون اسحاق رابین را نیز قربانی کرده است. منطق حاکم بر صهیونیسم، خشونت بی‌پایان و نفی هر صدای مخالف است.
جنایت اخیر اسرائیل در قطر نیز نشان داد که این رژیم نه‌تنها برای منطقه، بلکه برای اقتصاد و امنیت جهانی نیز تهدیدی جدی است. سرمایه‌گذاران بین‌المللی، حتی در غرب، اسرائیل را «اسب بازنده» معرفی می‌کنند.
وظیفه مسلمانان و جامعه جهانی
سوال اصلی این است که اگر امروز موسی (ع)، عیسی (ع) و محمد (ص) در میان ما بودند، در برابر اسرائیل چه می‌کردند؟ پاسخ روشن است، مقابله با ظلم و ایستادگی در برابر «جرثومه فساد»
واقعیت این است که راه‌حل‌های ساده‌دلانه مانند «مذاکره شاعرانه» یا «معامله ظالمانه» راه به جایی نمی‌برد. جهان باید اسرائیل را به‌عنوان یک غده سرطانی، تهدید امنیت جهانی و دشمن صلح بشری بشناسد و برای تعیین تکلیف آن اقدام کند.
