سخنرانی اخیر رهبر معظم انقلاب اسلامی را باید بیانیه‌ای راهبردی در ترسیم هندسه قدرت نظام در منظومه جدید بین‌المللی قلمداد کرد. در شرایطی که سیاست داخلی، منطقه ای و بین المللی نیازمند تبیین و شفاف سازی بود، رهبر انقلاب با زبانی داهیانه و مستقیم با ملت ایران، ابعاد این تحولات را تشریح و با آحاد ملت در میان گذاشتند. این سخنان که در چارچوب رئالیسم انقلابی و بر پایه گفتمان مقاومت فعال شکل گرفته، پیام آشکاری برای بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای دارد که جمهوری اسلامی ایران نه تنها در موضع انفعال قرار نگرفته، که به صورت فعال در حال طراحی نظم جدیدی در منطقه است. 
بسیج؛ از نهاد تا گفتمان ایجابی
در این سخنرانی، مفهوم بسیج از یک ساختار سازمانی صرف به یک گفتمان فراگیر ارتقا یافته است. هنگامی که رهبر انقلاب از «تعریف عام و همه‌شمول» از بسیج سخن می‌گویند، در حقیقت به استراتژی تبدیل سرمایه اجتماعی به قدرت سخت‌افزاری اشاره دارند. این نگاه، بسیج را به سوژه انقلابی تبدیل می‌کند که قادر است در میدان‌های نامتقارن، هندسه مقاومت را بازتعریف کند. بسیج در نگاه رهبر انقلاب هم فرصت ساز هست و هم نیرویی قدرتمند برای مقابله با تهدیدات و تحدیدات. از عرصه های نظامی گرفته تا عرصه های علمی و فرهنگی. بسیج فراتر از یک نیرو و سازمان بلکه شبکه ای گسترده و ده‌ها میلیونی از افرادی است که برای پیشرفت انقلاب اسلامی با نگاه توامان مادی و معنوی، اقدامات اثرگذاری را انجام می‌دهد.  تأکید بر «نسل چهارم بسیج» و «تداوم نسل‌های متوالی» نشان از درک عمیق از نقش نسل جوان در تداوم گفتمان مقاومت دارد. این رویکرد، بسیج را به عنوان رکن اساسی در معماری مقاومت فعال معرفی می‌کند که می‌تواند در عرصه‌های علمی، اقتصادی و امنیتی، میدان‌دار تحولات باشد. بسیج همانطور که در عمل گام هایی بی نظیر در تاریخ خود برداشته است برای ادامه حیات خود نیازمند راهنمایی، تدبیر و نظریه پردازی است، که مواضع و بیانات رهبر انقلاب این مهم را نشانه گذاری کرده است.

جنگ ۱۲ روزه؛ سنتز دیالکتیکی مقاومت و پیروزی
تحلیل ارائه شده از جنگ ۱۲ روزه، پارادایم شکست پروژه هژمونیک غرب را نمایندگی می‌کند. اشاره به «شکست بدون تردید آمریکا و رژیم صهیونیستی» در حقیقت سنتز نظریه مقاومت در برابر جنگ ترکیبی است. اشاره به کتک خوردن پس از شرارت، تمامی صحنه آرایی های دستگاه پروپاگاندا غربی و صهیونسیتی را به پرتگاه برد. تبیینی که در گذشته حتی ترامپ را نیز به واکنش واداشت.  روایت شکست دشمن و صحبت از اهمیت استمرار این روایت الگویی بدیع برای صاحب نظران داخلی است. تأکید بر «اتحاد عمومی» به مثابه سوپاپ اطمینان استراتژیک، نشان از درک عمیق از منطق تهاجم نرم در جنگ‌های نیابتی دارد. بیان این که «کانون اراده و قدرت» در جمهوری اسلامی متمرکز است، پیام آشکاری به بازیگران منطقه‌ای دارد که ایران قادر است بی‌واهمه از هیاهوها، قدرتمندانه بایستد و تصمیم بگیرد. آنهایی که تصور می کردند ایران در روزهای نخستین زانو خواهد زد، حالا با ابعاد جدیدی از قدرت سخت و نرم ایران مواجه شده اند که می تواند تا دهه‌ها امنیت و منافع ایرانیان را تضمین کند.

 مذاکرات؛ استمرار گفتمان مقاومت در برابر نظام سلطه
مواضع صریح در رد هرگونه ارتباط با آمریکا، تکامل گفتمان استکبارستیزی در دوران گذار ژئوپلیتیکی را نشان می‌دهد. اشاره به «دروغ محض بودن شایعات مذاکره» در حقیقت ترسیم خطوط قرمز هویتی در معماری نظام مقاومت است. در شرایطی که دروغ پردازی ها با محوریت عربستان و مذاکرات، انسجام و تصویر ایران قدرتمند را هدف قرار داده بود، این مواضع بخوبی واقعیت را برای همگان مشخص و راهبرد دشمن برای فشار بر ایران را با شکست مواجه کرد.  این موضع‌گیری، پارادایم تعامل تهاجمی را جایگزین دیالوگ دفاعی می‌کند. تحلیل ایشان از «منفورترین انسان» و «منفورترین باند حاکم» و سرایت این منفوریت به آمریکا، نشان از درک عمیق از تحولات افکار عمومی جهانی دارد و بر استراتژی عدم اعتماد به غرب مهر تأیید می‌زند.

دفاع از دولت؛ وحدت در مدیریت کادر اجرایی نظام
تأکید بر حمایت از دولت خدمتگزار، استراتژی انسجام درونی در برابر فشار بیرونی است. اشاره به «ادامه کارهای نیمه‌تمام شهید رئیسی»، در حقیقت تداوم گفتمان عدالت و پیشرفت در گذار حکمرانی را نشان می‌دهد. این نگاه، الگوی مدیریت جهادی را به عنوان پارادایم توسعه مقاومت‌محور تثبیت می‌کند. در شرایطی که رادیکال‌ها از دوسو با راهبرد فشار بر دولت و فاصله‌گذاری با آن، در تلاش بودند هم سبد منافع خود و جریان متبوعشان  را پر تر کنند، و همچنین در آستانه انتخابات فضای سیاسی را ملتهب کنند، حمایت قاطع و مدبرانه از دولت چهاردهم، اهمیت ادامه کار و کوشش تا رفع مشکلات را پررنگ تر کرد. توصیه به پرهیز از اسراف و تقویت ارتباط با خداوند نیز مؤید همان گفتمان اقتصاد مقاومتی و معنویت‌گرایی در اداره کشور است که قبلاً بارها بر آن تأکید شده بود.  سخنان اخیر رهبر انقلاب را باید مانیفست گذار از نظم هژمونیک به نظم مقاومت‌بنیان خواند که در آن، چهار مؤلفه بسیج، جنگ ۱۲ روزه، مذاکرات و دفاع از دولت، چارچوب نظری تهاجم استراتژیک در برابر نظام سلطه را تشکیل می‌دهند. این بیانیه، نظریه مقاومت فعال را به عنوان پارادایم مسلط در روابط بین‌الملل تثبیت می‌کند و نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی نه تنها در موضع دفاعی نیست، که به صورت فعال در حال شکل‌دهی به معادلات جدید منطقه‌ای است. تأکید بر اتحاد ملی و وحدت جناح‌ها نیز مؤید همین نکته است که ایران با اتکا به سرمایه اجتماعی داخلی، به استقبال چالش‌های پیش رو می‌رود.