سیاسیکاری با حجاب، ممنوع
نطق اخیر یکی از نمایندگان مجلس درباره «سکته مهری طالبی دارستانی» بار دیگر نشان داد که بخشی از نمایندگان بیش از آنکه دغدغه مدیریت کشور، اقتصاد، معیشت یا بحرانهای اجتماعی را داشته باشند، با تریبون ملی به دنبال ساختن روایتهای سیاسی و تحریک افکار عمومیاند. سخنانی که صبح روز گذشته در صحن مجلس مطرح شد، پیش از آنکه بر پایه تحلیل جامع و مسئولانه باشد، بر ایجاد التهاب سیاسی سوار بود.
آنچه درباره وضعیت دارستانی روشن شد
در یک روایت که میزان منتشر کرده ادعای سکته مغزی تکذیب شده ولی در عین حال بر اساس اظهارات پزشک معالج، مهری طالبی دارستانی دچار ایسکمی مغزی (سکته مغزی گذرا) شده بود که منجر به ضعف عضلانی و علائم مرتبط گردید و بستری شدن ایشان با تشخیص پزشک صورت گرفته است. با این حال، هنوز در حالی که واقعیت مسئله اصلی روشن نشده نماینده نباید سریع یک روایت را مطرح کند. موضوع صرفاً تأیید یا رد یک وضعیت پزشکی نیست، بلکه چگونگی استفاده از این گونه وقایع در فضای سیاسی است. مشکل آنجاست که تریبون رسمی کشور به محل طرح ادعاهای احساسی و سیاسیسازی موضوعات اجتماعی تبدیل شده است. نمایندهای که مدعی حمایت از مردم است، باید پیگیری مسائل را از مسیرهای قانونی و کارشناسی دنبال کند. مجلس جایی برای جنجالسازی و روایتپردازیهای جهتدار نیست؛ جایگاه قانونگذاری، نظارت و حل مشکلات جامعه است.
اینکه برخی نمایندگان در حساسترین شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور، به جای پرداختن به بحران معیشت، تورم، رکود، مهاجرت و وضعیت آموزش و سلام و به جای پرداخت منطقی و قانونی به موضوع حجاب، موضوعاتی چون این را تبدیل به ابزار رقابت سیاسی میکنند، نشان از یک نگاه ابزاری و سیاستزده دارد.
تبدیل تریبون مجلس به صحنه رقابت سیاسی و جنجالسازی
در چنین شرایطی طبیعی است که جامعه احساس میکند مسائل اجتماعی بهجای آنکه در چارچوب فرهنگی، انسانی و حقوقی بررسی شوند، تبدیل به میدان کشمکشهای سیاسی شدهاند؛ کشمکشهایی که نه به آرامش جامعه کمک میکند و نه به بهبود سیاستگذاری. نتیجه آن افزایش بیاعتمادی عمومی، گسترش دوگانهسازیهای بیثمر و عمیقتر شدن شکافهای اجتماعی است.
نمایندگان مجلس حق دارند از دستگاههای مختلف سؤال کنند، پیگیری کنند و حتی انتقاد کنند، اما وظیفه دارند این کار را با مسئولیتپذیری، بر پایه اطلاعات دقیق و بدون دامن زدن به التهاب غیرضروری انجام دهند. طرح یک ادعای حساس در صحن علنی مجلس، بدون ارائه راهکار نشان میدهد برخی از نمایندگان بیش از آنکه نگران حل مسئله باشند، فضاسازی سیاسی می کنند.
از مسئله انسانی تا ابزار فشار سیاسی
تریبون ملی جایگاهی برای آرامسازی جامعه، حل چالشها و ارائه راهکار است. اگر نمایندگان واقعاً دغدغه مسائل اجتماعی و حقوق شهروندی دارند، باید برای سیاستگذاری درست، تقویت نهادهای قانونی، شفافیت در عملکرد دستگاهها و گفتوگوی سازنده اقدام کنند؛ نه اینکه با برچسبزدن، سیاسیسازی و ایجاد فضای دوگانه، یک رویداد را به ابزار بازیهای جناحی تبدیل کنند. قانون موجود باید به درستی و بیطرفانه اجرا شود، نه اینکه حول آن مناقشه و جنجال بیثمر ایجاد گردد.
واقعیت این است که مجلس امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازگشت به وظیفه اصلی خود است: رسیدگی به وضعیت کشور. اقتصاد در بحران است، جامعه زیر فشار است و اعتماد عمومی در پایینترین سطح قرار دارد. افکار عمومی انتظار دارد نمایندگان در چنین شرایطی به جای طرح ادعاهای جنجالی و تبدیل هر رویداد به عرصهای سیاسی، اولویت را به مسائلی بدهند که زندگی مردم را تحتتأثیر قرار میدهد و برای حل آنها برنامه و راهکار عملی ارائه کنند.
ماجرای اخیر نمونهای است که نشان داد چقدر آسان ممکن است تریبون مجلس تبدیل به محل بازتولید روایتهای سیاسی و عمیقتر کردن شکافها شود. مجلس کارآمد از همین رویکرد نشات می گیرد: دقت در بیان، پرهیز از التهابآفرینی، تمرکز بر حل مسئله و نگاه مسئولانه به تریبونی که متعلق به تمام مردم است.
