امیر حریرچی، جامعه‌شناس:  باید این پرسش را مطرح کرد که چرا این افراد حاضرند بلیت تهیه کنند و در اتوبوس بخوابند اما در گرمخانه استقرار پیدا نکنند؟ در گرمخانه معتادان متجاهر وجود دارد که تعداد زیادی از این افراد تمایل ندارند با آن‌ها در یک مکان باشند. چون همه آن‌ها که معتاد نیستند، افراد بی‌خانمانی هستند که کسی را ندارند. درعین‌حال هزینه اجاره‌بها را نیز ندارند و ترجیح می‌دهند به‌جای حضور در گرمخانه‌ها که محل حضور معتادان است در اتوبوس بخوابند. مسکن یکی از نیازهای اساسی انسان‌هاست که باید دولت و حاکمیت برای تامین آن به افراد کمک کند؛ زیرا اولین نیاز برای پیشبرد یک زندگی است.
 
سیدحسن موسوی‌چلک، جامعه‌شناس:  برخی گرمخانه‌ها را نمی‌شناسند و تیم سیار نیز آن‌ها را شناسایی نمی‌کنند. برخی نیز به‌دلیل فاصله سامانسراها به محل کار در این فضاها استقرار پیدا نمی‌کنند. درعین‌حال نمی‌توان توقع هتل از سامانسراها داشت؛ استانداردها حداقلی است و باید نظمی حاکم باشد که برخی افراد نمی‌خواهند تابع آن نظرم باشند. درعین‌حال برخی افراد که می‌خواهند موادمخدر تهیه کنند یا بفروشند نیز در گرمخانه‌ها فرصت چنین اقداماتی را ندارند. درنتیجه ظهور چنین پدیده‌هایی قابل پیش‌بینی بود. بی‌خانمانی یک نماد کامل از ضعف مدیریت اقتصادی و رفاهی کشور است که نباید به مشکلات فردی و ناتوانی‌ها و بی‌تفاوتی‌ها آن را تقلیل داد. جامعه نیز در بروز این پدیده نقش دارد. همزمان شهرداری تهران نیز تنها مسوول این اتفاق نبوده و 11سازمان دیگر نیز نقش داشته و باید همراه با حاکمیت برای رفع این مشکلات به میدان بیایند.