کامران شیرازی، روزنامه‌نگار/ روز شنبه، ایران شاهد یکی از پرشورترین و معنادارترین اجتماعات مردمی در ماه‌های اخیر بود؛ میلیون‌ها نفر از زنان، مردان، کودکان و جوانان، در سراسر کشور به‌ویژه در تهران به خیابان‌ها آمدند تا یک پیام آشکار و مهم را به جهان مخابره کنند.
این حضور گسترده و بی‌نظیر مردم در جشن ولایت، تنها یک آیین مذهبی نبود؛ بلکه نماد پایداری و وحدت ملی بود، آن هم در شرایطی که تنها یک روز پیش از آن، رژیم متجاوز صهیونیستی با حملاتی تجاوزکارانه به خاک ایران تلاش کرد تا فضای ناامنی و هراس ایجاد کند. اما پاسخ مردم، نه با شعار و نه با گلوله، بلکه با حضور گسترده، آگاهانه و داوطلبانه در صحنه داده شد. در حقیقت، ملت ایران بار دیگر نشان دادند که امنیت ملی ما نه بر پایه دیوارهای آهنین یا ترس از دشمن، بلکه بر پایه ایمان، اعتمادبه‌نفس و پیوند عمیق میان مردم و نظام اسلامی استوار است.
در نقطه مقابل، کافی ا‌ست نگاهی به وضعیت رژیم صهیونیستی بیندازیم. جامعه‌ای که با کوچک‌ترین صدای موشک، آژیر خطر یا حتی احتمال حمله، به‌ سرعت به پناهگاه‌ها پناه می‌برد. مردمی که در میان دیوارهای بتنی و زیرزمین‌های تنگ، برای جان خود نگران‌اند، نه برای سرنوشت سرزمین‌شان. در طول ماه‌های اخیر، با هر واکنش محدود مقاومت فلسطین یا حمله پاسخ‌جویانه از محور مقاومت، بارها دیدیم که صهیونیست‌ها چگونه از هراس فلج می‌شوند، مدارس تعطیل می‌شود، فرودگاه‌ها بسته می‌شود و زندگی به حالت توقف درمی‌آید.
این تفاوت بنیادین، از دل دو نوع جامعه بیرون می‌آید، یکی جامعه‌ای ریشه‌دار، مؤمن، فداکار و اهل ایمان و دیگری جامعه‌ای متکی بر زور، ترس، اشغال و تکیه‌گاه‌های پوشالی قدرت نظامی. ملت ایران، چه در زمان جنگ تحمیلی، چه در تحریم‌های ظالمانه و چه در اقدامات خرابکارانه دشمنان، همواره ثابت کرده‌اند که امنیت را از دلِ ایمان، وحدت و حضور آگاهانه می‌سازند و اجتماع عظیم مردمی در روز عید غدیر، چند روز پس از تجاوز دشمن، اثبات مجدد همین روحیه است.
رژیم صهیونیستی تلاش می‌کند با ایجاد رعب و عملیات کور، مردم ایران را مرعوب و خسته کند، اما غافل از آن است که در ایران، مردم نه‌تنها از موشک‌ها نمی‌هراسند، بلکه هر تهدیدی را فرصتی برای انسجام بیشتر می‌دانند. روز غدیر امسال به‌ویژه با هم‌زمانی‌اش با تهدیدات دشمن، به صحنه‌ای از قدرت نرم جمهوری اسلامی تبدیل شد؛ قدرتی که هیچ سلاحی توان مقابله با آن را ندارد.
در نهایت، باید از این واقعیت سخن گفت که در میدان مقابله با دشمنان این ملت، مردم ایران همواره در صف اول هستند. نه پشت دیوارها، نه در پناهگاه‌ها، نه با ترس، بلکه در صحنه، با افتخار، با لبخند، با پرچم‌های علوی و چهره‌هایی که نشان می‌دهد ایران، برخلاف دشمنانش، زنده است، مقاوم است و شکست‌ناپذیر.
این تفاوت میان ملتی که در برابر حمله دشمن پرشورتر از همیشه به خیابان‌ها می‌آیند و مردمی که از ترس سایه موشک، پناهگاه را پناهگاه آخرین امید می‌بینند، تفاوتی است میان حقیقت و دروغ، ریشه‌داری و ساختگی‌ بودن، ملت بودن و جماعت موقت بودن و این تفاوت، همان نقطه‌ای ا‌ست که آینده منطقه را رقم خواهد زد.