در روزهایی که جهان شاهد اوج‌گیری تنش‌ها و درگیری‌های فزاینده میان جبهه مقاومت و رژیم صهیونیستی است، فستیوال موسیقی گلاستونبری به‌عنوان بزرگ‌ترین و معتبرترین جشنواره موسیقی در انگلستان، به صحنه‌ای بی‌سابقه برای ابراز حمایت گسترده و عمیق هنرمندان و مردم از آرمان فلسطین و مقاومت در برابر ظلم و اشغالگری تبدیل شد. در این رویداد باشکوه، گروه موسیقی ایرلندی «نی کپ» و خواننده آن باب ویلان با سردادن شعارهای آتشین و پرمعنا از جمله «مرگ بر ارتش اسرائیل» و «فلسطین از نهر تا بحر آزاد خواهد شد، ان‌شاءالله» نشان دادند که صدای آزادی‌خواهی و عدالت‌طلبی در برابر جنایات رژیم صهیونیستی نه‌تنها خاموش شدنی نیست، بلکه هر روز بلندتر و رساتر می‌شود.
این واکنش‌ها خشم شدید رژیم صهیونیستی و دولت انگلیس را برانگیخت و باعث شد که مقامات رسمی انگلیس از جمله نخست‌وزیر و وزیر کشور با تهدیدهای جدی علیه این گروه‌های موسیقی و اعمال سانسور در رسانه‌های وابسته، تلاش کنند این صدای آزادی‌خواهانه را محدود کنند. حتی شبکه بی‌بی‌سی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین رسانه‌های رسمی دولت انگلیس، بخش‌هایی از این اجراها را سانسور و از پخش مجدد آن‌ها خودداری کرد. با این وجود، این فشارها نه‌تنها از شدت پیام حمایت از فلسطین نکاسته، بلکه عمق همبستگی جهانی با مقاومت و حق‌طلبی را به نمایش گذاشته است.
این اتفاق نشان‌دهنده آن است که افکار عمومی و هنرمندان سراسر جهان که شاهد جنایات مستمر و وحشیانه رژیم صهیونیستی در غزه و دیگر مناطق فلسطین هستند، نمی‌توانند و نخواهند توانست سکوت اختیار کنند یا خود را از این حقیقت دور نگه دارند. حمایت هنرمندان و مردم عادی در معتبرترین رویدادهای فرهنگی غرب، گواهی بر پایداری و گسترش این موج عدالت‌خواهی است که علی‌رغم تلاش‌های دولت‌ها و رسانه‌های دست‌نشانده قدرت‌های جهانی برای وارونه جلوه دادن واقعیت، روز به روز ریشه‌دارتر و تأثیرگذارتر می‌شود. این صدا، صدای تاریخ است؛ صدایی که نمی‌توان با سانسور، تهدید و فشار سیاسی خاموشش کرد و سرانجام، نماد مقاومت و امید برای ملت فلسطین خواهد بود.
 
موسیقی و مقاومت: نوای آزادی‌خواهی در برابر زورگویی
در سال‌هایی که رسانه‌ها و دولت‌های غربی با تمام توان تلاش می‌کنند جنایات رژیم صهیونیستی در غزه و دیگر مناطق فلسطین را به شکلی وارونه، تحریف‌شده و اغلب ناقص روایت کنند، هنرمندان حاضر در جشنواره گلاستونبری با صدای بلند و رسا فریاد حمایت خود را از مظلومان فلسطینی به گوش جهانیان رساندند. این حضور پرشور و حمایت بی‌پرده، نمادی از همبستگی فراتر از مرزها و سیاست‌های رسمی دولت‌هاست؛ حضور هزاران تماشاگر که با در دست داشتن پرچم‌های فلسطین و سردادن شعارهای «فلسطین آزاد» و «مرگ بر ارتش اسرائیل» فضای جشنواره را به میدان اعتراض و فریاد عدالت‌خواهی تبدیل کردند، گواهی روشن است بر این واقعیت که مردم سراسر جهان به درک عمیق و انسانی از ظلم و ستم حاکم بر این منطقه رسیده‌اند و دیگر نمی‌توانند نسبت به آن بی‌تفاوت باشند.
در مقابل این خیزش فرهنگی و مردمی، واکنش‌های تند و دستپاچه دولت انگلیس و رسانه‌های اصلی آن، به‌ویژه شبکه بی‌بی‌سی که پس از پخش زنده این شعارها به سرعت اجرای مجدد آن‌ها را لغو کردند، نمود آشکار ترس و نگرانی از گسترش این موج همبستگی و آگاهی عمومی است. تهدید به ممنوعیت فعالیت گروه‌های موسیقی و پیگرد قانونی آنان با بهانه‌های ضدتروریسم، بیش از آنکه اقدامی قانونی باشد، به وضوح نشان‌دهنده سیاست سرکوب آزادی بیان و جلوگیری از انتشار حقایق است؛ سیاستی که از سوی دولتی اعمال می‌شود که بیش از هر چیز از صدای حقیقت و بیداری مردم جهان هراس دارد. این اقدامات نه‌تنها ناکافی و بی‌ثمر است، بلکه خود بهترین نشانه ناتوانی آنان در مقابله با حقیقتی است که روز به ‌روز در بطن جامعه جهانی ریشه‌دارتر و قدرتمندتر می‌شود. این حقیقت، صدای مقاومت، آزادی و عدالت‌طلبی است که هیچ سانسور و تهدیدی قادر به خاموش کردن آن نیست.
 
موضع هنرمندانه: صدای حقیقت در برابر سانسور و تحریف
گروه موسیقی «نی کپ» و خواننده باب ویلان، با شجاعت بی‌بدیل و بدون کوچک‌ترین ترس از فشارهای سیاسی و تهدیدهای قانونی، پیام حمایت قاطع خود از مردم فلسطین و بیزاری از شرارت‌های سریالی و دیوانه‌وار رژیم اشغالگر صهیونیستی در جهان را به گوش میلیون‌ها نفر در سراسر جهان رساندند. شعارها و جملاتی که این هنرمندان در جشنواره گلاستونبری مطرح کردند، تنها یک اعتراض سیاسی معمولی نبود؛ بلکه فریادی انسانی و عدالت‌طلبانه بود که در برابر جنایات مکرر، نسل‌کشی و نقض آشکار حقوق بشر ایستاده و خواستار پایان ظلم و اشغالگری شد. تأکید ویژه بر عبارت «فلسطین از نهر تا بحر باید آزاد شود» نه‌تنها یک شعار سیاسی، بلکه تجلی حق مسلم ملت فلسطین برای بازپس‌گیری تمام سرزمین‌های تاریخی خود است؛ حقی که طی دهه‌ها به‌طور مستمر توسط رژیم صهیونیستی نادیده گرفته شده است.
شجاعت این هنرمندان در مقابله با فشارهای گسترده رسانه‌ای و سیاسی، به‌ویژه در برابر تلاش‌های شبکه بی‌بی‌سی و دیگر رسانه‌های غربی که این شعارها و اعتراض‌ها را «توهین‌آمیز» و حتی «تروریستی» معرفی کردند، نشان داد که هیچ قدرت و ابزار سانسوری قادر به خاموش کردن صدای افکار عمومی و عدالت‌خواهی نخواهد بود. هنر و موسیقی، به‌عنوان زبان مشترک بشریت، همیشه و در همه حال کنار مردم مظلوم جهان ایستاده‌اند و خواهند ایستاد؛ فارغ از هرگونه محدودیت و سرکوب دولتی. موضع جمهوری اسلامی ایران در قبال این تحولات بسیار روشن، محکم و اصولی است. ایران همواره و در تمامی سطوح، حمایت خود را از ملت فلسطین و جبهه مقاومت اعلام کرده و جنایات بی‌رحمانه و مستمر رژیم صهیونیستی را شدیدا محکوم می‌کند. شعارهای شنیده شده در جشنواره گلاستونبری، بازتاب حقیقی است از حقیقتی که جمهوری اسلامی ایران سال‌هاست در عرصه بین‌المللی بر آن تأکید دارد؛ حقیقتی که رژیم اسرائیل را نه‌تنها یک دولت اشغالگر و تجاوزگر معرفی می‌کند، بلکه آن را مسئول نقض حقوق بشر، نسل‌کشی و تروریسم دولتی در منطقه می‌شناسد.
درحالی‌که رژیم صهیونیستی با پشتیبانی مالی، نظامی و رسانه‌ای قدرت‌های غربی و شبکه‌های وابسته، تلاش می‌کند تا چهره واقعی خود را مخفی کند و واقعیت‌ها را وارونه جلوه دهد، حمایت بی‌سابقه هنرمندان و مردم آزادی‌خواه در سراسر جهان، به‌ویژه در جشنواره‌هایی مانند گلاستونبری، پیامی روشن، قاطع و بی‌تردید به دشمنان مقاومت ارسال می‌کند: راه سرکوب حق، عدالت و آزادی بسته شده است و این صدای حق‌طلبی هر روز رسا‌تر و فراگیرتر خواهد شد. جمهوری اسلامی ایران نیز با راهبرد خود در دهه‌های اخیر به وضوح ثابت کرده که این واکنش‌ها را نه صرفا یک همراهی فرهنگی و هنری، بلکه بخش جدایی‌ناپذیر و حیاتی از نبرد سیاسی، معنوی و استراتژیک علیه ظلم، استکبار و استعمار می‌داند. در مجموع، شعار «مرگ بر ارتش اسرائیل» که در یکی از بزرگ‌ترین جشنواره‌های موسیقی جهان به گوش رسید، فراتر از یک حرکت اعتراضی معمولی است. این شعار نمایانگر واقعیتی است که مردم جهان، از هر نژاد، فرهنگ و زبان، شاهد آن هستند: جنایات پی‌درپی رژیم صهیونیستی علیه مردم بی‌دفاع فلسطین. هیچ ابزار فشار، تهدید یا سانسور نمی‌تواند این حقیقت را از دید و وجدان عمومی بشریت مخفی کند. همچنین، این رویداد به روشنی نشان می‌دهد که هنرمندان و فعالان فرهنگی به‌عنوان پیش‌قراولان فرهنگ مقاومت و عدالت، نقش بی‌بدیلی در شکل‌دهی و جهت‌دهی افکار عمومی جهانی ایفا می‌کنند. آنان پلی میان واقعیت‌های تلخ و دردناک میدانی و وجدان بیدار مردم جهان هستند که اجازه نمی‌دهند ظلم و ستم زیر پرده‌های سانسور و تبلیغات دروغین پنهان بماند. رسانه‌های دست‌نشانده دولت‌های غربی که به حمایت از جنایات رژیم صهیونیستی اصرار دارند ممکن است بتوانند تا حدی صدای این اعتراضات را محدود کنند، اما هرگز قادر نخواهند بود موج رو به رشد همبستگی و مقاومت جهانی را متوقف کنند. موسیقی و هنر، زبان جهانی انسان‌ها و ابزار قدرتمندی برای بازتاب ظلم‌ها و فریادهای حق‌طلبانه‌اند و هر بار که این دو به میدان می‌آیند، یادآوری می‌کنند که عدالت و آزادی، زنده، پویا و شکست‌ناپذیر خواهند بود. این حقیقتی است که هرچند رسانه‌های رسمی ممکن است آن را سانسور کنند، اما نمی‌توانند جلوی گسترش و نفوذ آن را در وجدان جمعی بشریت بگیرند.