سعید آجورلو/  مدیرمسوول
 به صورت واضح تحلیل کلان ایران نسبت به فردای پس از جنگ ۱۲ روزه متفاوت از روزهای قبل از جنگ است چرا که سرعت تحولات در منطقه و جهان، لز‌وم یک جمع بندی سریع و مفید را گوشزد می کند. پیشنهاد ورود چین به مذاکره احتمالی که در مصاحبه سخنگوی وزارت خارجه به تلویح آمده از نتایج این تفاوت تحلیلی است. 
در این تحلیل جدید، اساسا نگاه آسان گیرانه ای که تفاهم حتی به فرض رفع تحریم ها را مانع حمله مجدد به کشور بداند جای خود را به یک تحلیل واقع گیرانه و چه بسا سخت گیرانه داده که در کنه خود شراکت استراتژیک را تضمین جدی و کاربردی تری برای شرایط یا «جنگ» یا «صلح» یا «در آستانه جنگ و صلح» تصور می کند.  ورود ایران به این مرحله از تحلیل ورود به ساحتی است که هم رویای نرمال سازی غربی را به خانه می فرستد و هم نسبت به فرصت ها و تهدیدهای پس از جنگ ۱۲ روزه آگاه است و کاملا بیدار و هوشیار به آینده نگاه می کند.
منصفانه باید بگوییم که چین از مدت ها قبل به دنبال چنین تحلیلی از ایران بود اما بیایید کمی واقع بین هم باشیم و چند سوال را طرح کنیم؛ آیا چین می تواند مطمئن باشد که همچنان گزینه آلترناتیو نیست و نباید تجربه دولت روحانی را مرور کند؟ و بعد اینکه توقع ما از چین واقعی است یا در توقع ما آرزوها و خیال ها هم نقش دارند؟ نوع مذاکره، شکل و محتوای تفاهم ها و ساختن یک آینده منطقی با چین در پاسخ درست گرفتن این پرسش ها مهم است. 
اگر رسیدن به حد واقعیت از دو سمت به سرعت صورت گرفت، مساله بعد تعریف فردای پس از جنگ ۱۲ روزه به عنوان بخشی از تفاهم کلان است. یک بار مرور کنیم؛ هم افقی تحلیلی زمینه شراکت جدید و پرونده هسته ای ایران در ادامه این شراکت جلو می رود. در این تعریف از رابطه ایران و چین، آمریکا با یک ایران تنها طرف نیست، همسایگان نان میانجی گری را گران نمی فروشند، روسیه سعی خواهد کرد در این شراکت سهیم باشد و اروپا ذیل روابط چین- آمریکا تعریف می شود. اگر چنین تعریفی مورد توافق تهران- پکن قرار گیرد، آن وقت زمان یک بازاندیشی در اقتصاد بین الملل ایران، سیاست منطقه ای و روابط بین الملل ایران فرا می رسد؛ ایران امکان موازنه های معنادار ، چابکی در ائتلاف های مقطعی و نقشه های کوتاه مدت و بلند مدت پیدا می کند و در تصمیم گیری های بزرگ جهان تنها نخواهد بود. این یک آینده جدید است که ساختن اش البته آسان نیست، حتما دشمنانی دارد و در عین حال عنصر زمان هم بزرگ ترین رقیب است. این آماده سازی تهران از بزرگ ترین درس هایی است که ما آموختیم و اکنون متن سیاست گذاری ما را شکل می دهد. خداوند به ما کمک کند تا این آماده سازی به بهترین نحو پیش رود.؟