خیلی شیرین است که آدم بفهمد تنها یک پناهگاه در این عالم وجود دارد و آن هم خداست. انسان باید دائم خود را در پناه خدا برده و از او بخواهد تا آغوش رحمتش را باز کند. اگر در آغوش رحمت خدا نباشیم هزاران شیطان بیرونی و درونی ما را می‌دزدند و طوری سرمان کلاه می‌گذارند که نفهمیم دزدیده شده‌‌ایم. این دعا معنای پناه بردن به خداست. قدیمی‌های ما عادت داشتند، وقتی حادثه‌ای را می‌شنیدند پناه‌برخدا می‌گفتند یعنی خدایا من را در پناهت حفظ کن تا چنین گرفتاری که برایم تعریف می‌کنند، برای من رخ ندهد. اگر انسان به خود واگذار شود، از همه سرمایه‌های معنوی محروم می‌شود و به یک موجود خورنده، پوشنده، لذت‌بر تبدیل می‌شود که درنهایت هم می‌میرد. این اتفاق بلای خیلی بزرگی است که انسان کنار تمام معادن لطف خدا باشد ولی همه درها به رویش بسته باشد و خدا آدم را نخواهد.