سمیه جمشیدی| نام «خانه‌داری» که می‌آید، مجموعه‌ای از کارهای یکنواخت و به‌ظاهر کم‌‌اهمیت یادآور می‌شود؛ از پختن غذا، شستن ظرف‌ها و لباس‌ها، مرتب‌کردن و خرید روزانه مایحتاج خانه گرفته تا مسوولیت رفت‌وبرگشت بچه‌ها از مدرسه و رسیدگی به تکالیف آن‌ها و... که باید هر روز بی‌وقفه تکرار شود. زن خانه‌دار از صبح که بیدار می‌شود، فهرستی بلندبالا از کارهایی را پیش‌رو دارد که انگار هیچ‌وقت پایانی ندارد. کارهایی که در طول روز و تا زمانی که اعضای خانواده بیدارند، ادامه پیدا می‌کند و حتی گاه بعد از اینکه همه در خواب و استراحت به سر می‌برند، زن خانه‌دار به‌آهستگی و طوری که آرامش سایر افراد خانواده به‌هم نخورد، درصدد آماده‌سازی مقدمات کارهای روز بعد است. کارهایی که چنان بی‌وقفه و مسلط انجام می‌شود که هیچ‌کس متوجه سختی انجام آن‌ها نمی‌شود و به چشم نمی‌آید. افراد شاغل، در خارج از خانه و تا ساعتی مقرر به کارهای ازپیش‌تعیین‌شده می‌پردازند و بعد از پایان کار به خانه برمی‌گردند. کسانی که در پایان ماه دستمزد دریافت می‌کنند و از مرخصی‌های روزانه و ساعتی استفاده می‌کنند، آخر هفته‌ها و در روزهای تعطیل به استراحت می‌پردازند و درنهایت بعد از چندین سال بازنشسته می‌شوند. 
محل کار زن خانه‌دار در قلمرو خانه است، بدون ساعت کاری مشخص و در همه شبانه‌روز. خانه‌داری شغلی با حجم زیادی از کارهای ناتمام، بدون استراحت و مرخصی و بازنشستگی است؛ ولی نه این کارها به چشم می‌آید، نه به رسمیت شناخته می‌شود و نه خبری از دستمزد است. کار خانگی را باید مشابه کار با دستمزد در نظر گرفت، گرچه که جامعه برای آن ارزش مالی قائل نیست. زنان خانه‌دار در طول شبانه‌روز به تهیه و پخت غذای اعضای خانواده مشغول‌اند و این معادل همان کاری است که یک آشپز با دریافت حقوق زیاد، در بسیاری از رستوران‌ها و هتل‌ها انجام می‌دهد. نظافت و خرید مایحتاج خانه کاری است که یک خدمتکار در ازای دریافت دستمزد انجام می‌دهد. مهدکودک‌ها با هزینه زیاد، کار مراقبت و آموزش بچه‌ها را  انجام می‌دهند؛ در صورتی‌ که زنان خانه‌دار در کنار همه وظایف خود با مهر و محبت این بخش از کار را به‌عهده می‌گیرند و بسیاری کارهای دیگر. باید در نظر داشت که به‌رسمیت‌شناختن کار خانگی به‌عنوان یک شغل، نکته کلیدی ارزش‌گذاری در این زمینه است.