مرثیه‌ای برای جهان خالی از وجدان
مرگ مى‌بارد از آسمان غزه و این حکایت تازه‌ای نیست. هر روز ، هر ساعت و هر دقیقه خبر تازه‌ای از جنایات رژیم کودک کش در باریکه غزه به گوش می‌رسد، ناامن‌ترین نقطه جهان که بر اساس آمارهای جهانی کمتر از ۱۰٪ آن قابل سکونت است.
بیش از ده ماه از آغاز عملیات خونین و جنایت‌بار صهیونیست‌ها علیه مردم بی‌دفاع غزه می‌گذرد وشمار کشته‌شدگان در این منطقه به ۴۰ هزار نفر رسیده است. زن و مرد، پیر و جوان کودک و خردسال و نوزادانی که تصاویر بهت‌آور پیکرهایشان هم وجدان‌های خاموش در جامعه جهانی را بیدار نکرد.
نسل‌کشی در جریان است ؛ در برابر چشمان جهان مستند به تصاویر عکاسان بین‌المللی و شبکه‌های تلویزیونی. مردم غزه سلاخی می‌شوند و صدایی از جانب مدعیان حقوق بشر بلند نیست.
نهادهایی که محدودیت فسق و همجنس‌بازی را معیار نقض حقوق بشر می‌دانند گوشه نگاهی به سلاخی نوزادان چند روزه غزه هم ندارند.
فعاليت صلح‌آمیز ایران در صنعت هسته‌ای را خطری برای جهانی می‌دانند که موشک‌ها و خمپاره‌هایش به پیکر نوزادان چند روزه غزه رحم نمی‌کند.
قیاس قوانین سازمان‌های بین‌الملل با قانون جنگل هم نمی تواند عمق فاجعه را نمایان کند. وضعیت دنیای امروز حتی از قانون جنگل وخیم تر است.
برای غزه مظلوم و شهیدای بی‌گناهش که دیگر نمی‌توانذ مرثیه‌ای سرود اما جهان کر و کور خالی از وجدان امروز را مرثیه‌های بسیار باید.
