محمد عنبرسوز / لیرضا قربانی را اگر بخواهیم در یک جمله تعریف کنیم، باید گفت او صدایی است که بین اصالت و نوگرایی و سنت و ذوق معاصر، توازن برقرار کرده است. او متولد ۱۳۵1 (بخوانید در دوران اوج پختگی) قرار دارد و خواننده‌ای است که مسیرش را از ارکستر ملی ایران آغاز کرد. از همان ابتدا به لطف تحصیلات آکادمیک و لحن موقرش که به گوش شنونده ایرانی آشنا می‌آمد، به سرعت در دل مخاطبان جا باز کرد؛ هرچند همین مسیر به اصطلاح «پرسرعت» هم قریب به سه دهه به طول انجامید.اما آنچه باعث شد علیرضا قربانی از خواننده‌ای خوش‌صدا و سنت‌گرا به چهره‌ای ملی تبدیل شود، انتخاب‌های هوشمندانه‌اش در تعامل با موسیقی تلفیقی بود؛ از همکاری با حسام ناصری و علیرضا افکاری گرفته تا ساخت پروژه‌هایی چون «حریق خزان»، «از هوش می‌روم»، «بی‌گناه» و «روزگار غریب» او در گذر زمان یاد گرفت چگونه بدون تخریب ریشه‌ها، برگ‌های جدیدی به درخت موسیقی ایران بیفزاید و حالا نتیجه مراقبه‌های درونی‌اش را با شب‌های هشت‌ هزار نفری ورزشگاه آزادی از دستان مردم دریافت می‌کند.

مسابقه‌ای که ادبیات را از کتابخانه‌ها به خانه‌ها آورد